Ο Διονύσιος Σολωμός είναι ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ποιητές και ο πρώτος νεοέλληνας ποιητής με ευρωπαϊκό διαμέτρημα. Εκτός από τη δεκαετή παραμονή του στην Ιταλία για σπουδές, πέρασε όλη του τη ζωή ανάμεσα στη Ζάκυνθο όπου γεννήθηκε (1798) και στην Κέρκυρα όπου και πέθανε (1857). Έγραψε ιταλόγλωσσα και ελληνόγλωσσα ποιητικά έργα, αλλά ήταν τα δεύτερα στα οποία έκανε τη μεγάλη ποιητική-εκφραστική επένδυσή του. Ξεκινώντας από αρκαδικά, νεοκλασικά και προρομαντικά μικρά λυρικά και θρησκευτικά ποιήματα, διασταύρωσε την ποίησή του με τα γεγονότα της ελληνικής επανάστασης (1821-1828), θήτευσε σύντομα στον τυπικό βυρωνικό ρομαντισμό για να επικεντρωθεί στη σύζευξη ποίησης και φιλοσοφίας και να αφιερωθεί στο «νόημα της Τέχνης», επιχειρώντας να εκφράσει τις εσωτερικές συγκρούσεις και το μεγαλείο του ανθρώπου, είτε προβάλλοντας θετικά είτε καυτηριάζοντας. Ο νεανικός του Ύμνος εις την Ελευθερίαν (1823), αφού μεταφράστηκε το 1825 πρώτα γαλλικά από τον Stanislas Julien, αγγλικά από τον Charles Brinsley Sheridan και ιταλικά από τον Gaetano Grassetti, βοήθησε καθοριστικά στην ανάπτυξη του φιλελληνικού αισθήματος στην Ευρώπη. Ήδη όσο ζούσε αναγνωρίστηκε ως εθνικός ποιητής ενώ από το 1865 οι δύο πρώτες στροφές του Ύμνου, σε μελοποίηση του Νικολάου Μαντζάρου, καθιερώθηκαν ως ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας.