Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος (1867-1951) γεννήθηκε στο Φανάρι και πέρασε τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του στη Ζάκυνθο. Το 1883 γράφεται στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει φυσικομαθηματικά , αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του για τη λογοτεχνία. Στο λογοτεχνικό του έργο επιχειρεί να αποδώσει μια ευρύτερη και σύνθετη θεώρηση της κοινωνικής πραγματικότητας, προβάλλοντας τις συγκρούσεις και τις αντιθέσεις που κυριαρχούσαν στον αστικό του περίγυρο. Παράλληλα με τον πεζογράφο Ξενόπουλο συνυπάρχει και ο κριτικός, ο επιστολογράφος και ο μελετητής της λογοτεχνίας.
Διαδέχτηκε το Γεώργιο Δροσίνη στη διεύθυνση της Εικονογραφημένης Εστίας, ενώ στα 1896 αρχίζει τη συνεργασία του με το περιοδικό «Διάπλασις των Παίδων». Παρουσίασε πρώτος τους μεγάλους ποιητές Ιωάννη Γρυπάρη και Κωνσταντίνο Καβάφη. Στο θέατρο εμφανίστηκε το 1895 με το έργο «Ο Ψυχοπατέρας». Από το σημαντικό θεατρικό έργο του, επηρεασμένο από την Ιψενική δραματουργία, ξεχωρίζουν μεταξύ άλλων «Το Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας» (1904), η «Στέλλα Βιολάντη» (1909) και το «Ψυχοσάββατο» (1911). Με «Το Φιόρε του Λεβάντε», τον «Πειρασμό», τη «Φωτεινή Σάντρη», τον «Ποπολάρο», κατάφερε να αναπτύξει θεατρικά και αισθητικά το ελληνικό κοινό. Εκλέχθηκε ακαδημαϊκός το 1931. Πέθανε στην Αθήνα το 1951.