Γνωρίστε την Ζάκυνθο

Η Ζάκυνθος, αν μέσα στην πόλη και στα περίχωρά της δέχτηκε τις ισχυρές πολιτιστικές επιδράσεις της δύσης, στα χωριά και ιδίως της Ρίζας και τα ορεινά, ένας ισχυρότατος Ελληνισμός βρίσκεται ριζωμένος από τα πανάρχαια χρόνια για να υπενθυμίζει ότι τα περάσματα των ξένων υπήρξαν επιπόλαια. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο χορός του Θησέα, ο Γιαργητός, ο οποίος ήταν από τα πανάρχαια χρόνια ριζωμένος στα χωριά της Ζακύνθου, και διατηρήθηκε ζωντανός από γενιά σε γενιά. Στο "Χρονικό" του Διονυσίου Βαρβιάνη, παρουσιάζονταν οι φιγούρες του και η μουσική του «Διαργυτού, Μπάλλο ντι Ντεζέο», όπως τον ονόμαζε. Το 1951, ο γυμναστής Άγγελος Βισβάρδης είχε την τύχη να τον δει να χορεύεται στο χωριό Μπουγιάτο και να τον διδαχθεί από τους απλούς χωρικούς και στη συνέχεια μετά το σεισμό του 1953, έκανε έργο ζωής να τον διδάξει και ο ίδιος για να αποδείξει την συνέχεια του ελληνισμού από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας.

Ο Γιαργητός, δεν ήταν χορός που τον χόρευε κάποιος για να διασκεδάσει, έδειχνε μια πάλη: Άρχιζε η μουσική με εισαγωγή αφηγηματική, που κρατούσε πολλή ώρα, κι ενώ όλοι παρακολουθούσαν με προσοχή, ετοιμότητα και θαυμασμό πιασμένοι από τα χέρια σε κύκλο, ο πρωτοχορευτής, κτυπώντας το πόδι του, τέντωνε τα χέρια μπροστά στους ώμους και σαν ζαρκάδι ξεπεταγόταν με τρία πηδήματα μπροστά, σταύρωνε τα πόδια και στο τρίτο έκανε ένα πέταγμα ψηλά και ένα γύρισμα στον αέρα και στη συνέχεια με άλλα δύο πηδήματα, που σταύρωνε τα πόδια, και άλλο γύρισμα στον αέρα ψηλά, γύριζε στην αρχή του κύκλου του χορού, ενώ οι άλλοι παρακολουθούσαν. Η έξοδος αυτή του πρωτοχορευτή, συνοδευόταν από οξύτατους ήχους και χτυπήματα του ταμπούρλου και επαναλαμβανόταν τρεις φορές. Στην τρίτη πιανόταν από τον δεύτερο χορευτή κι άρχιζε ένας χορός με άλλο ρυθμό. Αυτό γινόταν τρεις φορές και μετά άρχιζε νέα έξοδος του Πρωτοχορευτή.

Το θέαμα έδινε αμέσως την εντύπωση ότι γίνεται αναπαράσταση κάποιας πάλης.